میوه های خشک سنتی را به عنوان میوه طبقه بندی می کند، و مانند میوه های تازه، محتوای قند به عنوان “قند رایگان” تعریف نمی شود در مقابل، برخی از میوه‌های خشک مانند زغال اخته، زغال اخته، گیلاس، توت فرنگی و انبه معمولاً قبل از خشک شدن با شربت شکر یا آب میوه دم می‌شوند.
اگرچه این میوه‌ها را نیز می‌توان بدون دم کرده خشک کرد که باعث سردرگمی مصرف‌کننده می‌شود. برخی از انواع میوه خشک هلو در مقایسه با میوه های خشک شده طبیعی رنگ روشن تری دارند، زیرا ممکن است دی اکسید گوگرد به آن اضافه شود.
انواع دیگر میوه‌های خشک شامل میوه‌های آب نباتی مانند آناناس و پاپایا می‌شود که دارای محتوای قند افزوده بالایی هستند اما لزوماً به این شکل برچسب‌گذاری نمی‌شوند.
تنقلات میوه خشک فرآوری شده ممکن است حاوی قندهای اضافه شده باشند یا ممکن است از میوه های خیس شده یا پوره شده تهیه شوند که سپس خشک می شوند.
دلایل متعددی برای افزودن شکر و یا شربت های شکر به میوه های خشک وجود دارد در برخی موارد، با افزودن شیرینی طعم پذیری را افزایش می دهد، در حالی که علاوه بر میوه های خشک که قبلاً شیرین شده اند به میوه کمک می کند تا در طول عمر مفید خود نرم بماند زیرا شربت های شکر و شکر به عنوان مرطوب کننده طبیعی عمل می کنند.
شکر و یا شربت های شکر نیز دارای عملکرد نگهدارنده هستند و به کاهش فعالیت آب در میوه کمک می کنند محتوای مواد مغذی در میوه‌های خشک سنتی مشابه میوه‌های تازه مشابه باقی می‌ماند، هرچند غلیظ‌تر.
بنابراین میوه‌های خشک سنتی منابع خوبی از تعدادی ریزمغذی‌ها به استثنای ویتامین C هستند برخی از ادعاهای تغذیه اتحادیه اروپا و آلو خشک دارای یک ادعای بهداشتی مجاز اتحادیه اروپا در رابطه با عملکرد طبیعی روده هستند.
چالش‌های تغذیه‌ای کنونی شامل چگونگی افزایش مصرف میوه، سبزیجات و فیبر و کاهش مصرف قندهای آزاد، در چارچوب یک رژیم غذایی خوش طعم و متنوع است.
مدل سازی نشان داده است که دستیابی به این توصیه ها آسان نیست رژیم غذایی حاصل، اگرچه سالم است، اما کاملاً سخت است و به مهارت های آشپزی نیاز دارد.
رسیدن به 30 گرم فیبر در روز مستلزم مصرف حدود 8 وعده میوه و سبزیجات در روز به همراه تنقلات غنی از فیبر مانند دانه ها، آجیل و میوه های خشک است.
